Sevgili Arsız Ölüm

"Güneş, ısıta ısıta bedenini ufuktan sıyırdı. Rüzgar, bir merhamete geldi bıçak gibi kesmedi; bir tenime garezini hatırladı dur acıyım demedi. Deniz bulundursaydı Ankara bir tane, mavi entarilerini giymezdi sırtına. Büyük biraderi gökyüzü gibi ak ak dolanırdı ortalıkta."

Latife Tekin'in Sevgili Arsız Ölümü'nü tekrar okudum. Onun gibi yazayım dedim biraz. Kitabı bu sabah serviste bitirdim. "Sabah sabah kendimi tutayım demedim, bir ağıt tutturdum."

Latin edebiyatının -ki çok severim kendisini- tadı vardı sanki. Masal gibi. Çok acılı, çok hüzünlü bir masal aslında. Ama insanı güldürüyor. Okumayanlar güzel bir masalı kaçırdıklarına yanabilirler. Yok yok, yanmasınlar canım. Alıp okusunlar işte, yanacak ne var? :)