İki gündür eve gitmeyip Denizlerde kalıyorum. Mal mıyım neyim? Halbuki ev toplamda 6-7 dakika uzaklıkta... Gitmeye üşeniyorum garip bi şekilde... Aldım pilgisayarı burda tez yazar oldum... Ancak dün gece gene ulen ayın 9'u oldu, ben tez mez yetiştiremicem, Kaş'a gitmek yalan oldu diye düşünmekten uyuyamadım.
Ev tarafına geçmeme nedenlerim arasında bir de görmek istemediğim, görürsem gene kendimi kötü hissedeceğim, resmen hayatının içine ettiğim (cidden ettim, benden nefret etse az kalır) bir zatla aynı sokakta oturduğumuz gerçeği de var sanırım. Aynı sokak olsa gene iyi karşı apartmanımda her dakka arabasını görmek, kendisini çıkarken görmek falan kaldıramıyorum sanırım. Bi insanı hayatından çıkardıysan ya da o seni çıkardıysa görmemek gerek arkadaş. Görünce insan kendinden, yaptıklarından tiksiniyor. Nasıl bir insan oldum, insan mıyım ben ulen diye düşüncelere dalıyor.
Neyse bu evde kalmak eski günleri hatırlattı bana.. Akşam yemekleri, sabah kahvaltıları, evde her daim Yiğit'in bağıran sesi seneler öncesine götürdü beni. Bi Berfu eksikti aramızda...Ama birazdan evime geçeceğim. Artık şu üzerimdeki kıyafetlerin kokmaya başladığını mı söylesem yoksa Deniz'in iki gecedir bana pijama namına hiçbir şey vermemesinden dolayı aynı kıyafetlerle hem sabah hem de akşamı geçirdiğimi mi söylesem bilemedim. Kokarca modundan da çok üzerimdekilerden tiksindim yaleppim... Ama allah'ın bi kulu da beyza ben sana şunu vereyim de onu giy demedi ya da bi duşa gir istersen, iyice beter oldun da demedi... Tam bir batma halindeyim gene. Her sabah kalkar kalkmaz duş alan ben iki gündür etrafta kifayetsizce dolanıyorum.
Ve işte gene I am going deeper underground
Cause there is too much panic in this town halini yaşama (#2)
